Prenumerata

Patrząc przez okna własnej wyobraźni
Boję się przestrzennej miłości
Wszytko jest takie płytkie
Smutne i wręcz niedotykalskie 

Patrzę więc przez Twoje okno
Wydaje się bardziej ludzkie
Opływowe kształty oraz ideały
Fascynuje mnie to dzieło

Zaproponuj mi abonament
Zaproponuj prenumeratę
Będę wtedy czuł, że żyję.

J.K

Zgaga

Znowu zapiekły mnie wnętrzności
Zawsze pieką jak mi smutno
Może to wcale nie są moje wnętrzności
Moje serce, oko, jakieś takie 
Wątłe kości z masy sojowej
Do głowy by mi nie przyszło,
Żeby tak zapiec, jakbym już był taką kością.

A już na pewno nie bez ostrzeżenia
Jakiejś choćby próby sygnalizacji
Jakiejś takiej konwersacji pozawerbalnej
Nie wiem, może to kwestia wychowania.

Tak zapiec...i to na własnym pogrzebie.

J.K

Karciana Gra

Dziś znów obserwuję nasze wszystkie karty
I podmieniam damy bo to wybór marny
Zmieniam układankę resztą swej godności

Tak będzie prościej.

Porozrzucam resztę co nam pozostało
Z życia wyblakłego kiedy się nie chciało
Rozszarpuję nawet asa kiera

To jest maniera.

I ta klasyczna miłość, opuszcza nas powoli
I już jej nie powstrzymasz
I już jej nie dogonisz.

Leżę w strzępkach asów czerwonych i czarnych
Leżę w całej talii smutków tego świata
A Ty mnie zostawiasz  niczym Kain brata.

Ale dłużej leżeć przy Tobie nie mogę
Odchodzę.

 J.K.